Tijdens de vele dinsdagavonden die ik er doorbracht in 2004 leerde ik in het onvolprezen café Störtebeker een aantal nieuwe mensen kennen. Eén van deze mensen was Erik, onze latere gitarist. Van een andere persoon, Maurice, hoorde ik dat één of andere folkpunkband een violist zocht. Dat was mooi, want ik wilde weleens in een band spelen. Het bandje luisterde naar de naam Herman, en hoe toevallig! De bassist woonde bij me in de straat.
Van oorsprong ben ik klassiek opgevoed op de viool. Wel had ik in allerlei orkesten gezeten die niet bepaald onder de noemer “klassiek” geplaatst konden worden. Zoals bijvoorbeeld het Ricciotti Ensemble en de Philharmonic Funk Foundation. Ook had ik met meerdere pop- en jazzmuzikanten op het conservatorium samengespeeld. Het spelen in een band was dan ook vrij nieuw voor me. Een hele nieuwe manier van muziek maken voor mij: zelf liedjes schrijven! Gaandeweg leerde ik hoe zoiets in zijn werk gaat.
Mijn muzikale interesses liggen sinds jaar en dag in de metal, punk en klassieke muziek. Dat mijn voorkeur uitgaat naar bands met viool, is dan ook geen verrassing